Camino van Paul en Wim

 Een post van 2 dagen, vandaar gisteren niets gepost : de terugreis... Plan : vliegtuig naar Brussel, trein naar Mechelen en dan te voet naar huis om aan te komen zoals we vertrokken zijn, in de tuin van m'n ouders. Het verhaal van de eerste dag : Wat een vreemde dag : we moeten niet beginnen stappen, de reis zit erop, enkel nog terugkeren naar onze geliefden. We zorgen er dan ook voor dat we niet om 6u klaarstaan, maar om half acht verlaten we toch de herberg al. We nemen een langer ontbijt en slenteren vervolgens wat door het stadje. Gelukkig (:-)) kunnen we onze rugzak nergens achterlaten dus hebben we toch een beetje een vertrouwd gevoel.. Tegen half elf gaat het infokantoor open zodat we ook onze laatste Compostella kunnen ophalen.  Nadien gaan we naar de oceaan  maar moet toegeven dat ik enkel pootjebaden heb gedaan. Water wat koud en beetje bang dat m'n broek nat in de rugzak zou moeten. Maar we genieten er toch even van, plat op de rug in het zand even uitrusten. Nadien

 Einde van de wereld !  We zijn er geraakt, voor mij een droom van 15 jaar die uitkomt.   Terwijl ik dit schrijf zitten we te kijken nazr de zon die zachtjes in de oceaan verdwijnt. Mooi einde van ons avontuur! Deze ochtend ontbijtje genomen in de herberg en rond 7u vertrokken.   We zien wolken hangen tussen de bergen, temperatuur is perfect.   Ik besef dat dit onze laatste stapdag is...  nu al een vreemd gevoel, zal morgen nog vreemder aanvoelen. Normaal gezien kunnen we halverwege Fisterra al zien liggen, maar de mist/wolken maken dat we niets zien.. Jammer. We dalen door eucalyptusbomen langs mooi aangelegde paden.  We hebben al een paar keer de laatste dagen de opmerking gemaakt dat Galicie leeft voor en van de Camino.  Dat is wel duidelijk. Wss ook wel van moeten, de dorpjes die we doorkruisen zijn mooi, maar hoe en van wat je hier moet leven.. Na een serieuze afdaling komen we uiteindelijk bij een baai terecht en zien we de zee voor het eerst.   Mijn volgend zeebezoekje zal hopel

 Vannacht heeft het nog geonweerd. Gevolg : de hitte kruipt binnen.  's Morgens is mijn slaapzak dan ook helemaal nat van het zweet. Niet dat ik erin kruip, maar enkel op de papieren overtrekken liggen lukt me niet 😀 Hoop dat ik vanmiddag mijn slaapzak kan openslaan om te drogen.  De geur van opgedroogd zweet ruik ik al lang niet meer, denk zelfs dat ik het binnen enkele dagen ga missen, maar op een vochtige slaapzak liggen is minder leuk.. Als we vertrekken rond 6u is het nog donker, enkel het licht van de volle maan helpt soms. Af en toe even de zaklamp van mijn GSM gebruiken om te dubbelchecken in welke richting de pijlen wijzen. Dankzij het onweer van vannacht is het om dit uur zalig om te wandelen, hoewel m'n t-shirt na een uurtje toch ook al terug zweetplekken begint te vertonen.   We kunnen na een 10-tal km's een ontbijt nemen  : toast met confituur 😞..  maar de koffie smaakt en we hebben iets binnen.. We trekken verder, het wordt warmer maar de lucht blijft een be

 Yep, we stoppen nog niet.  We vertrekken op weg naar Fisterra, 'het einde van de wereld'.  Maar eerst toch nog een fotootje van deze nacht, kan het niet laten : Soit, een 90 km's scheiden ons nog van een verfrissende duik in de oceaan. Dat zal deugd doen. We vertrekken naar gewoonte vroeg, passeren de kathedraal nog is en verlaten SdC.. We zijn uiteraard te vroeg om in de stad al iets te vinden voor ontbijt. Rond half negen komen we toch iets tegen en drink ik mijn koffietjes.   We gaan verder tot de beschreven eindhalte (Negreira) mazr zijn daar rond 13u.  We besluiten om iets te eten en tot de volgende slaapplaats te gaan, 8km verder.    Oef! Dat waren 8 zware km's : weet niet of jullie het weerbericht voor Spanje volgen, waarom zouden jullie.. maar ik kan bevestigen dat de voorspelde 38° vlot gehaald worden in de namiddag.   Denk dat ik m'n drinbussen wel 4x gevuld heb, en ook leeggedronken.  Die 7 à 8 liter water wring ik onderweg uit m'n t-shirt- geen wins

 Eerst het grote nieuws : WE ZIJN ER!!!!   Na 86 dagen en >2300 km hebben we ons doel bereikt en komen aan op het plein voor de kathedraal.   Vergeet alle loftuitingen over kathedralen in vorige posts, deze overtreft ze allemaal. Man, man, man : zoooo mooi !!! Zou eigenlijk al willen stoppen met schrijven, maar ga toch het verhaal van de dag proberen vertellen. Zoals gezegd vertrekken we vroeg om bij zonsopgang al de 5km naar Monte do Gozo afgelegd te hebben.  Vanop deze plek (nog een 8-tal km te doen dan) zie je de kathedraal de eerste keer liggen.  Mij doet her al iets, maar wat moeten pelgrims de voorbije eeuwen gevoeld hebben bij dit eerste zicht op het heiligdom van St-Jacob.. Het vreemde is dat we wat moesten zoeken om dit monument te vinden, de route zelf passeert daar niet.  Blij dat we gezocht en gevonden hebben. We gaan verder, vol verwachting.  In een lange stoet gaan pelgrims de stad in. Voor we aan de kathedraal komen nog een verrassing : Paul nr 3 van enkele weken/maan

 Het einde nadert, tenminste het hoofddoel. Morgen, woensdag, komen we aan in Santiago de Compostella.  En, mannen maken plannen, we proberen vandaag tot op een 10-tal km van Santiago te geraken, zodat we morgen een mooi zicht vanop Monte de Gozo (op 5km) hebben, daar zou je de kathedraal al moeten zien.  Daarna wss een dagje in Santiago om de stad en kathedraal te bezoeken, de administratie (compostella) te regelen en 's avonds naar de mis te gaan.   Als we het tegen de middag al beu zouden zijn in de stad kunnen we nog altijd verdertrekken en de mis meepikken als we binnen enkele dagen terug hier zijn. Dat zien we morgen wel.. Zoals gewoonlijk iets na 6u vertrokken, ontbijt voorzien we in Arzua, na een 3-tal km.  Het wordt wel meer en meer duidelijk wat de Camino is voor Galicie : we komen om de 100m een barretje tegen, en die zijn ook op dit uur al open.  Overal zie je pelgrims ontbijten. Ook op de weg zien we honderden pelgrims (families met kinderen, groepen jongeren, jongere

 5u wakker, nog wat vroeg om te vertrekken. Dus nog maar is omgedraaid, wel warm in de kamer (onze 2 kamergenoten hadden het raam gesloten).  Dan toch maar naar gewoonte om half zeven vertrokken.  We merken dat we de eindbestemming in zicht hebben, we moeten niet wachten tot een dorpje voor een ontbijt, we komen voldoende barretjes tegen zodat we snel een koffie en een tortilla kunnen verorberen. Naast de verschillende barretjes is het ook duidelijk dat Galicie leeft van de Camino, we wandelen over mooi aangelegde wandelpaden die ons door velden en bossen naar Palas de Rei voeren. In de kerk daar krijgen we nog een stempel, met die van de albergue vanavond hebben we dan toch al de vereiste 2 stempels per dag. Niet dat dit een probleem is, in elke barretje, stalletje, kerkje,.. dat we tegenkomen ligt de stempel klaar. Ik heb ondertussen 2 credentials : eentje met alle stempels van thuis (een boekje van het Compostella genootschap), en een accordeon foldertje vanaf SJPP, dat kan ik mss i

 Ajajaj, gaat weer een moeilijke worden vandaag.. Voor het verhaal van de dag : kan het niet verwoorden in goed nederlands, maar 'je me lave dans mes sentiments'. (Mss ook geen goed frans, maar het klinkt goed). Als ik ooit nog ergens hoor 'leven als God in Frankrijk', ik weet wat het wil zeggen, voel me hier zo gelukkig en weet dat ik dat gevoel de rest van mijn leven ga meepakken..  ga zeker proberen om dit over te brengen aan iedereen die me lief is.. Toch proberen om het verhaaltje van vandaag te schrijven.. De dag begint vroeg : ik lig in een bovenbed en om één of andere reden valt m'n GSM naar beneden. Voel een beetje paniek, maar de dame onder mij laat me even later weten dat ze hem op m'n bed heeft gelegd en alles blijkt nog te werken, Oef!! Na een koffietje uit een automaat vertrekken we weer rond half zeven. Lekkere temperatuur, heldere hemel, ... Na een paar 100 meter passeren we de grens die aangeeft dat we aan de laatste 100km beginnen : Deze plaats

 Deze morgen om 6u20 vertrokken, er hangt een mist waardoor het echt nog midden in de nacht lijkt. We verwachten pas in Sarria (na een 15-tal km) iets te vinden als ontbijt.   De nevel maakt dat we niet veel zien, maar om in te stappen is het heerlijk. De weg loopt door bossen en velden, langs een riviertje, ... Toch zijn we blij als we rond half tien in Sarria een koffie en broodje kunnen kopen, zo 'droog' stappen is goed voor even, en dat het smaakte.. Sarria is het stadje waar je moet starten als je de Compostella wil krijgen in Santiago. Vanaf hier moeten we ook 2 stempels per dag laten zetten, we hebben gelukkig nog voldoende plaats in onze credentials. Als we Sarria verlaten is de nevel weg, terug blauwe lucht en de opwarming is begonnen. We vervolgen onze weg en willen een 15-tal km verder slapen. Onderweg nog even haltgehouden voor een verfrissing 😀, onze drinkbussen nog is aangevuld en rond half drie aangekomen.  Doordat de nevel weg is kunnen we ook terug genieten va

Deze morgen voor 6u wakker en gaan kijken naar de zonsopgang achter de bergen.  Had het enkele jaren geleden al is mogen zien, maar om dit te zien wil ik alles opgeven, zo mooi.. veel foto's getrokken maar weet nu al dat die enkel voor mij de volle betekenis gaan hebben. Niet in deze blog vandaag (weer geen WiFi) maar hoop ze de komende dagen te kunnen opladen, voor wat het waard is. Soit, om 6u kunnen we al een ontbijtje scoren in O Cebreiro, in de bar waar we gisteren nog gegeten hebben  Dus voor half zeven op pad.  We moeten vandaag een 700-tal meters dalen. De eerste uren is de zon nog gedeellijk achter de bergen  we zien in de dalen een wolkendek hangen en hopen dat we daar niet door moeten. En nee, we moeten niet naar de dalen.met wolken. Integendeel, de eerste km's gaan nog in stijgende lijn 😀 Maar even later beginnen we toch met dalen. Eerst nog op bospaadjes, nadien op paadjes naast de weg. Waar we vroeger af en toe pijl tegenkwamen met de afstand tot Compostella moet

 Na een goed ontbijtje om 6u in de herberg vertrekken we opnieuw voor de volgende etappe... We weten dat de klim naar O Cebreiro nog vrij pittig is (hoewel we ondertussen wel al wat gewoon zijn blijkt onze pa toch nog een beetje nerveus te zijn) en we plannen dan ook om te overnachten halverwege de klim.  De titel van de blog verraad het al : we hebben vandaag toch de volledige klim gedaan. En, heb het nog niet geschreven eerder, maar kan niet de juiste woorden vinden om te beschrijven hoe trots, fier, blij, gelukkig,.. ik ben dat we dit samen kunnen doen, en, nu is het wel zeker, dat we dit ook samen gaan afronden. Onbeschrijflijk gevoel.. Terug naar de orde van de dag. Na het ontbijt gaan we door Villafranca del Bierzo en dat is weer zo'n dorpje waar ik ook met de wagen zou stoppen om is door te wandelen.  We hebben nog in mooie dorpjes geslapen, mazr de meeste zijn te klein om halt te houden als je hier met de auto zou rondrijden, te voet zijn het één voor één pareltjes. Na het

 Deze morgen een koffietje uit de automaat voor we vertrekken, dat is toch al dat.. Na het onweer van gisteren is het wat afgekoeld, maar er worden terug temperaturen boven 30° voorspeld. We wandelen tot Ponferrada, waar nog een kasteel van de tempeliers staat. Indrukwekkend.  Juist ernaast kunnen we ontbijten. Nadien gaan we verder door het stadje, mooi om door te wandelen. We gaan verder tot Cacabelos, het is ondertussen 13u en we beginnen de zon al te voelen. Tijdens het eten (er was paella 😀), komt een Guardia Civil vragen of we nog verder gaan, hij waarschuwt ons voor de 'Caniculle'.   De eindhalte is nog een 7-tal km, dat riskeren we. We beginnen het wel te voelen, doordat we naast een asfaltbaan lopen voelen we de hitte extra hard.. Bij aankomst schrijven we ons in bij de herberg, eten is voorzien om 20u. In de herberg kunnen we een koffietje of thee krijgen, maar dat hebben we enkele dagen geleden al is gedaan.  We gaan dus op zoek naar een frisse pint 😀 en vinden die

 Wat vandaag een 'simpele' etappe bleek toch tegen te vallen, ei zo na de moeilijkste/zwaarste etappe die we tot nu toe moesten doen.  De beschreven etappe was 24km, wij dachten er nog 8km bij te doen tot Ponferrada, maar dat kwam niet goed.. Maar, beginnen bij het begin, zoals in de vorige post aangekondigd komen we vandaag na een 8-tal km bij het 'Cruz de Ferro', na een gezapig klimmetje. De omgeving is totaal veranderd, we lopen door de 'Montes de Léon' en zien dan ook links en rechts van ons de 'bergen' en wandelen door lage bebossing. En ja hoor, 'k heb mijn steentje van thuis achtergelaten en daarmee ook al m'n zonden uit het verleden.  Voel me weer wat kilo's lichter 😉 en kan met een propere lei beginnen. Onderweg, bij een koffietje, spreken we met een Nederlandse fietser, die op 1 juni thuis gestart is. Hij verteld dat hij zijn paspoort thuis heeft gelaten, dacht dat hij voldoende had met z'n rijbewijs.. rare jongens die hollande