Dag 85 : Ribadiso - Lavacolla

 Het einde nadert, tenminste het hoofddoel. Morgen, woensdag, komen we aan in Santiago de Compostella. 

En, mannen maken plannen, we proberen vandaag tot op een 10-tal km van Santiago te geraken, zodat we morgen een mooi zicht vanop Monte de Gozo (op 5km) hebben, daar zou je de kathedraal al moeten zien.  Daarna wss een dagje in Santiago om de stad en kathedraal te bezoeken, de administratie (compostella) te regelen en 's avonds naar de mis te gaan.  

Als we het tegen de middag al beu zouden zijn in de stad kunnen we nog altijd verdertrekken en de mis meepikken als we binnen enkele dagen terug hier zijn. Dat zien we morgen wel..

Zoals gewoonlijk iets na 6u vertrokken, ontbijt voorzien we in Arzua, na een 3-tal km.  Het wordt wel meer en meer duidelijk wat de Camino is voor Galicie : we komen om de 100m een barretje tegen, en die zijn ook op dit uur al open.  Overal zie je pelgrims ontbijten. Ook op de weg zien we honderden pelgrims (families met kinderen, groepen jongeren, jongere en iets minder jongere koppels, eenzaten,...) uit alle hoeken van de wereld als ik af ga op de talen die ik opvang.  Zo druk dat ik al meteen heimwee heb naar de voorbije weken en de rust van het alleen lopen.

Ontbijt in Arzua bestaat uit een tortilla en een koffietje.  En dat het weer smaakt...

Na de versterking van de innerlijke mens volgen we de meute pelgrims. Zoals al gemeld zien we om de 100m een aanduiding staan met de resterende afstand. Bewust mijd ik om ze allemaal te bekijken, gaat wel naar beneden maar beetje frustrerend.  Langs de andere kant, als je af en toe toch even de resterende afstand bekijkt, zie je het zakken en begint de spanning meer en meer te stijgen. We beginnen op 41km, ik zie de paaltjes van 35km,  30km,  25km en trek nog een fotootje van de laatste 20km. Uiteindelijk stranden we vandaag op 12km van de eindbestemming, perfect volgens plan dus.

Ik zie op Facebook meldingen over de aangekondigde hitte hier, zelfs het jammere nieuws over de dood van Iwein Seger's broer (gestorven door de hitte op weg naar Compostella) en kan het alleen maar bevestigen : het is hier verdomme heet om te wandelen.

Iets na 12u komen we in O Pedrouzo, het eerste barretje gaan we binnen en bestellen ons een frisse pint.  Hier hebben ze geen broodjes dus gaan we wat verder het centrum in om iets te eten.

Na de versterking trekken we verder. Onze reisgids geeft wel geen logies aan tussen hier en Monte de Gozo, maar volgens maps.be (dat ik trouwens dagelijks meerdere keren consulteer om de route en mogelijke overnachtingsmogelijkheden te bekijken) is er op 7km nog een mogelijkheid om te overnachten. 

We wandelen rond het vliegveld van Santiago, waar we binnen enkele dagen wss de vlucht richting België zullen nemen. 

Onderweg nog snel 2 aquariusjes gekocht aan een kraampje, niet echt koud maar toch frisser dan het water dat we bijhebben. Nog even verder een bar/restaurant waar we vragen of we kunnen slapen.  Blijkt niet het geval te zijn, wel 2km verder.  

We drinken toch eerst nog maar een frisse pint, het is nodig : de zon brand op ons hoofd, m'n t-shirt moet ik uitwringen, ...   

Ook het feit dat we na O Pedrouzo geen pelgrims meer zien wijst erop dat er maar enkele zotten zijn die in dit weer op pad zijn..

Rond 16u (Oef !) komen we aan in Lavacolla en kunnen ons inschrijven.  We doen nog is gek en betalen voor een wasmachine en droogmachine, de was wordt gedaan en op ons bed gelegd.  Mss dat m'n kousen dan ook terug acceptabel zijn om uit te doen, de laatste dagen zette ik me afzonderlijk om ze uit te doen en liet ze in m'n schoenen buiten liggen, beetje verlegen over de geur 😀.

Onze pa legt hem even op z'n bed, ik zoek een plekje in de schaduw om al aan deze onzin te beginnen schrijven.

Tegen 6u zoeken en vinden we een restaurantje wat verderop, genieten van een pintje en het eten en keren daarna terug naar onze slaapplaats. Ben ondertussen terug doornat van het zweet, hoop dat het een beetje afkoelt in de kamer.

Ga zowieso al wat moeilijker slapen denk ik, de spanning voor morgen is bijna ondraaglijk. Positieve spanning wel te verstaan, maar toch... man, man, man wat hebben wij meegemaakt - geen woorden meer voor nu.  Misschien later.

Tot na de (eerste) eindmeet.